Menu
Als compagnons in Jump Movement trekken Ien en Suus dagelijks met elkaar op en werken ze aan gezamenlijke opdrachten. En een werkweek lijkt niet van 9-5 te zijn. Op zaterdagavond appen ze gewoon even om nog ergens op terug te kijken. Deze column laat zien hoe dat gaat.
Laurens
Ien: Wat een baas he Suus!
Suus: Zeg dat!
Ien: Jeetje ja, hij is echt zó goed bezig; ik ben echt geraakt door de manier waarop hij in het ongemak zit soms. Zo krachtig! Zijn beweging om naar zichzelf te kijken, wow!
Suus: Precies, heel mooi hoe hij reflecteert op zijn eigen manier van doen en leidinggeven. Zo gaaf ook hoe hij zo zijn struggle deelde.
Ien: Ja, toen hij vertelde over hoe hij alsmaar zijn bord vol heeft en dat iedereen dan nog meer aandacht wil. Dat hij dat niet kan geven bijna. En dus maar snel met een oplossing komt, die dan natuurlijk helemaal niet is wat die medewerker zoekt…
Daar was even een momentje he.
Suus: Ja dit!
Ien: Dat zien we bij zoveel teamleiders he Suus, dat ze denken dat ze het allemaal moeten oplossen, terwijl eventjes luisteren en ‘erbij zijn’ eigenlijk al meer dan genoeg is.
Suus: Inderdaad, volgens mij is dit een van de grootste uitdagingen voor een teamleider. Het niet overnemen of willen cheffen. ‘Erbij zijn’ is zo vaak al meer dan genoeg. Even de ruimte openen waar iemand gezien wordt.
Jij en ik weten ook dat iedereen namelijk gewoon zijn of haar eigen antwoord heeft.
Ien: Een eigen antwoord, dat zeg je eigenlijk heel mooi. Want zo vaak is er onzekerheid of dat eigen antwoord ook wel het antwoord is dat de ander wil horen. Bij teams waarin de leiders veel bepalen, of micro managen, of de hele tijd weer iets anders willen, zien we steeds dat medewerkers eigenlijk niet in beweging komen. ‘Het is toch nooit goed’. En dat blokkeert meteen. Effect: teamlid op slot en teamleider gefrustreerd: ‘Die mensen komen niet in beweging’
Suus: Ja, stilstand door onveiligheid. Volle bak frustratie bij teamlid en teamleider…
Ien: En het gaat feitelijk alleen maar over een veilige ruimte maken om het speelveld helder te hebben. Teamleiders die zich laten verrassen door hun teamleden, die zijn daar goed in.
Suus: Ja mooi dit. Kijk, want die teamleden zijn ook gewoon aangenomen om vanuit hun eigen talent en kracht bij te dragen aan de missie van de organisatie
Dat benoemde Laurens ook. De trots op zijn team straalde ook door al zijn woorden heen.
Ien: Precies! En ook de onmacht te voelen. Omdat ie denkt dat het ook ergens op moet lijken. Dus hij zit ook vast in het verwachtingspatroon van zijn teamleden. ‘Hij zal het wel oplossen’
Suus: Ja, precies! De illusie van dat het ergens op moet lijken… Zo interessant
Ien: Wat denk je, hebben we Laurens een veilige ruimte geboden om een eigen antwoord te vinden in dat gesprek met hem?
Suus: Ik denk dat we dat deden, zeker. Ruimte creëren door positieve, waarderende aandacht en compleet aansluiten bij waar hij was.
Ien: Mooi he om daar zo even nog op te reflecteren. Komende week weer volop kansen voor ons om bij te dragen en zelf te oefenen met ruimte maken waar aandacht de leidraad is. Ik heb zin in de week!
Suus: Ik ook! Zalig om op de zaterdagavond zo even terug te blikken op dit moment met Laurens. Echt een baas is hij. Kijk weer uit naar komende week!
